Huwelijkstherapie helpt, ervaren Leonard en Iris van der Meulen*. “Het geluk waarmee je samen begon, is groter dan wat je ooit met een nieuwe relatie zult krijgen.”
Die overtuiging is bij Leonard pas later gekomen. Hij was er eigenlijk behoorlijk klaar mee, met dat huwelijk van hem. “Op het dieptepunt van onze relatie, toen ik mijn koffers pakte om te vertrekken naar een andere vrouw, stelde Iris voor om in therapie te gaan. Ik gaf onze relatie weinig kans en deed het alleen voor Iris. Ondertussen woonde ik inmiddels al een aantal maanden bij die andere vrouw. Het is echt een wonder dat het tussen ons weer goed is gekomen en méér dan dat. Ik heb nooit zó van Iris gehouden!”
“Verliefd kun je altijd worden, maar waar wordt het door getriggerd?”
– Iris en Leonard
Verwijten
Het was geen gemakkelijke weg. “We hebben Peter, onze therapeut, daar echt bij nodig gehad”, vertelt Iris. “Hij toonde respect, ook voor Leonard die van buitenstaanders veel verwijten kreeg. Bij Peter voelden we ons vrij om te praten, hij was niet beschuldigend of verwijtend. Hij overzag het geheel en maakte mij duidelijk dat als in een relatie de bom barst beide partners daar debet aan zijn. Dat was wel even slikken. Ook ik moest zoeken naar mijn aandeel in deze ellende.”
Leonard en Iris trouwden in 1994. Beiden zijn actief in de muziekwereld, waar ze elkaar ook hebben leren kennen. Heel lang verliep hun relatie prima. “We werden gezien als een ideaal gezin”, weet Leonard. Drie leuke kinderen, een man met een goede baan en een vrouw die sociaal heel actief is. “Iris heeft zelf huwelijken gered!” vertelt Leonard. Toch liep het mis. “Het was een langzaam, sluipend proces dat we zelf uiteindelijk niet meer konden keren.” Iris had lange tijd niet in de gaten dat Leonard iets in hun relatie miste. “Hij was door muziekuitvoeringen veel van huis”, vertelt ze. “Toen we trouwden, waren we ook net vanuit België naar Nederland verhuisd. Dat was een behoorlijke cultuurshock. In het begin was ik hier heel ongelukkig tussen al die vrijpostige Hollanders. Totdat ik besloot me actief in te zetten op school, in de kerk en voor een gevangenis in de buurt. Ik ging ook muziekles geven en langzaamaan had ik mijn weg gevonden. Maar als Leonard terugkwam van een buitenlandtournee, bleef ik niet thuis om bij hem te zijn. Ik vertrok dan om les te geven. Het was geen bewust afzetten tegen hem, maar het gebeurde wel. Regelmatig zat het huis vol als Leonard moe thuiskwam. Soms was er letterlijk geen plekje meer vrij voor hem. Ik dacht altijd: ik kan honderd mensen hebben en nog steeds goed voor Leonard zorgen. Dat deed ik ook wel: ik streek zijn overhemden keurig, kookte lekker en deed alles in huis, maar ik was er niet echt voor hem. Ik zag ook niet hoe vervelend hij het vond, al die drukte in huis.”
“Laat je trouwbelofte niet zomaar los!”
– Iris en Leonard
Grote afknapper
Leonard weet geen directe aanleiding aan te wijzen, maar herinnert zich wel wat hij steeds meer in hun relatie miste. “Het intieme, het echte samenzijn, het babbelen op gelijk, innerlijk niveau. We praatten wel samen, maar er ontbrak iets. Het functioneerde bij ons niet op het niveau van het hart. We misten de tools om ermee om te gaan en zochten hulp bij Eleos. Maar na drie sessies stuurde Peter, de therapeut, ons naar huis: het probleem leek hanteerbaar. We konden het goed benoemen en kregen de opdracht wat dingen samen te ondernemen.”
“Ik had nog steeds niet in de gaten hoe diep de onvrede bij Leonard zat”, vertelt Iris. “In mijn drukke sociale leven kwam af en toe Leonard voor. Echte aandacht had ik niet voor hem.” Leonard voelde dat. “Ik was jaloers op al haar contacten. Zij kan aan zo veel mensen liefde geven, waarom voel ik dat niet?”
Leonards vertrek kwam voor Iris als een donderslag bij heldere hemel. “Hij zei het heel plots op een middag”, herinnert ze zich. “Boosheid heb ik nooit gevoeld, wel verdriet en ergens ook begrip. Als een andere vrouw beter voor hem kan zorgen, dan was het begrijpelijk dat hij vertrok. Ik heb zijn overhemden keurig ingepakt en hem laten gaan.”
Weinig gekwetste echtgenoten zullen op deze manier hun man of vrouw helpen bij het vertrek. “Iris is zo opofferend”, verklaart Leonard. “Ze heeft altijd gezegd: ‘Als jij maar gelukkig bent.’ Dat is echt ongelooflijk.” Toch gaf ze hem niet zomaar prijs. “Ik stelde voor in therapie te gaan, want ondanks alles hield ik van hem. We hadden al drie gesprekken gehad en dat was nog niet eens een half jaar geleden. Als je binnen die tijd terugkomt, beland je op een kortere wachtlijst. Al geloofde Leonard er niet meer in, hij gaf toch toe en kwam weer thuis wonen.”
Kippekes kijken
Dat was het begin van een lange weg naar herstel. “Leonard heeft lang de boot afgehouden”, vertelt Iris. “Peter spoorde ons aan naar de basis te kijken. Eindelijk, na 35 sessies, ruim een jaar later, leek er bij Leonard wat te veranderen. “Peter vroeg mij terug te gaan naar het moment dat ik verliefd werd op Iris. Wat was het geweest dat me aantrok in haar? Op dat moment glimlachte Iris naar me en brak er wat bij me.” Bij die herinnering raakt hij opnieuw geëmotioneerd. Het was een keerpunt, maar het was niet meteen weer goed.
Iris herinnert zich nog een cruciaal moment, een paar sessies later. “Toen we net verkering hadden, bezochten we de Zoo in Antwerpen. Daar stond bij de broedkippen een heel oud stelletje dat letterlijk op elkaar steunde. Het was ontroerend om te zien hoe intens gelukkig zij waren en hoe zij zichtbaar van elkaar hielden. We namen ons voor: als wij later oud zijn, gaan we ook samen naar de kippekes kijken. Tijdens sessie veertig riep ik hem dat bijna radeloos toe: ‘We zouden toch nog samen naar de kippekes gaan kijken?!’ Dat kwam aan. Leonard begon te huilen.”
“Stilaan werd ik opnieuw verliefd op Iris”, vertelt Leonard. “Van tevoren had ik niet gedacht dat therapie zou helpen, omdat ik niet besefte wat ik zelf verbeteren kon. Het zijn soms basale dingen die het verschil maken. Zo heb ik geleerd mijn grenzen aan te geven. Ik ging constant de discussie uit de weg.” Iris vult aan: “We houden veel meer rekening met elkaar. Ik beperk mijn sociale activiteiten voor hem.”
Leonard verwacht niet dat het hem nog eens overkomt: verliefd worden op een ander. “Mocht het toch gebeuren dan zou ik het meteen tegen Iris zeggen en ertegen vechten.” Je huwelijk is het vechten waard, vinden beiden. Waarom? “Wat je samen hebt opgebouwd, krijg je niet zomaar met een ander”, zegt Iris. “Het is best gemakzuchtig om te scheiden, ‘omdat we niet meer van elkaar houden’. Geef het niet te snel op! Ja, therapie is zwaar. Je moet ontzettend van je eigen ‘ik’ afstappen, maar er is een moment geweest dat je elkaar trouw beloofde. Laat dat niet zomaar los! En als je elkaar weer gevonden hebt, probeer dan van elk moment samen een feest te maken. Ook al is het maar een half uur per dag. Geluk zit niet in de kwantiteit, maar in de kwaliteit.”
* Uit privacyoverwegingen zijn de namen gefingeerd.
Gerelateerd
-Je relatie redden met Playmobil
-Komt een man bij de dokter